Zijn ogen zijn groot, vol verwachting. Hij was hier al eens eerder, maar toen speelde zijn broer de hoofdrol.

Nu is het zijn beurt.

Het gebouw is groot en statig. Klassiek, een monument bijna. Het is in niets te vergelijken met wat hij gewend is. Maar hij is niet bang. Nieuwsgierig juist, gretig om te zien hoe het er van binnen is. Ik voel hoe hij z’n pas versnelt. Hij laat mijn hand los en stapt over de drempel.

Acht jaar basisschool. Hij lijkt het te zijn vergeten, vanaf het moment dat hij door de eindeloze gangen dwaalt en lokalen met hoge plafonds betreedt waar een kakofonie van stemmen klinkt. Het is een nieuwe wereld, vol uitdagingen, kennis, prikkels. En binnenkort de zijne. Z’n ogen stralen, hij lacht. Hij voelt zich hier thuis, ik zie het.

In het gymlokaal schopt hij zijn schoenen uit. Hij klimt, hij springt, hij rent. Eén rondje langs de activiteiten is niet genoeg, hij wil blijven. Op kousenvoeten volg ik hem. Hij geeft me een racket aan en samen spelen we een spelletje badminton.

Ik geniet van zijn enthousiasme, het is aanstekelijk. Mijn zoon, twaalf jaar is hij. ‘Op deze school zie ik mezelf wel zitten, mam’, zegt hij vol overtuiging.  En ik weet – ik weet: het blijft niet zo. Niet voor altijd. Er zullen dagen zijn dat hij deze plek verwenst. Maar dat geeft niet.

Nog een paar maanden. Dan laat ik zijn hand los en stapt hij over de drempel.